از نرگس مستانه، غوغابه سما خيزد

كوته نظري باشد ، از يار  وفا خيزد

درخندة جام ميِ، صد غاليه بوئيدند

صوفي به سماع باشدشيدابه شفا خيزد

از طّره شبگيرت، وز غنچه لبهايت

چون وَسمة ابرويت، وَه غاليه ها خيزد

با اينكه دلم خواهد، بيگانه شود باخود

افسوس فقط حرفي، در خاطر ما خيزد

شوريدگي دل را ؛  آن دُختر رَز داند

در ساحت قدّيسان، صهباي عشا خيزد

در ساغر«همتاسه» شورو شعفي پيدا

هر دم كه  ثنا گويد ، انوار   خدا  خيزد